Tja, wat valt er te zeggen op dit moment? De vulkaan heeft er nog steeds zin in, er is niets wat erop wijst dat hij spoedig zijn laatste adem zal uitblazen. We moeten het uitzitten tot het bittere einde met z’n allen hier in het Aridanedal. Gek genoeg lijkt het ook te wennen, dat lawaai van de vulkaan. Nu is het wel zo dat hij de afgelopen dagen beduidend minder luidruchtig is geworden. In de nacht van vorige week zaterdag op zondag was het vreselijk. Om 3 uur ’s nachts zat iedereen rechtop in zijn bed met elkaar te appen of stond samen met de buren op straat. En toen zondagochtend werd hij opeens een stuk stiller. Nu zijn er momenten dat ik met iets bezig ben en het eigenlijk niet meer registreer. Af en toe voel je een aardschok door het huis trillen en soms opeens een knal. Dan denk je weer ‘oh ja, hij is er ook nog’. Betwijfel of dat zo blijft, hij heeft vast nog wat voor ons in petto.
Gisteravond is er, na zo’n knal en schok, een nieuwe ‘boca’ geopend, aan de zuidkant boven Las Manchas. Opnieuw stress voor veel mensen. Maar inmiddels is vastgesteld dat het om een oude boca van een vorige uitbarsting gaat, die weer geopend is en alleen as en rook uitblaast. Hopelijk blijft dat zo, dan kunnen de geëvacueerde bewoners van Las Manchas weer voor even opgelucht adem halen. En net kregen we het bericht dat het huis van vrienden vanmiddag bezweken is, dat van een andere vriend staat op het punt van verdwijnen. Het zou bijna saai worden, als het niet zo’n doffe ellende was allemaal.
Afgelopen donderdag is Karel met een vriend naar het huis van een bekende van zijn Spaanse les gereden in Las Manchas omdat daar enorme hoeveelheden vulkaanas en lavazand zijn gevallen. Dit kan problemen opleveren met de daken van de huizen als de laag te dik wordt. Zijzelf woont het grootste deel van het jaar in Duitsland, zit in een rolstoel en in haar situatie is het daarom totaal onmogelijk om hier iets te kunnen doen. We hebben haar dan ook afgeraden om naar La Palma te komen, wat ze wel overwoog. Want ze maakte zich natuurlijk zorgen om haar huis. Karel en Paul hebben de daken as- en zandvrij gemaakt voor zover dat mogelijk was. De bomberos en de mannen van de protección civil helpen mee, maar in principe alleen als de laag dikker is dan 10 cm. Dat was bij haar nog net niet het geval, desondanks heeft één persoon geholpen. Ze hebben wel beloofd dat ze het in de gaten zullen houden. Die mensen zijn echt goud waard, ze helpen aan alle kanten mee, ook als je nog spullen uit je huis wilt redden of informatie over je huis wilt hebben. Er wordt soms gemopperd hier over het feit dat er zo weinig actuele informatie is over hoe en waar de lavastromen precies lopen en dat is ook erg frustrerend als je huis in de gevarenzone ligt. Inmiddels worden er een paar keer per dag drone-opnamen door diverse personen op facebook gezet, waar iedereen erg blij mee is. Maar verder kan ik alleen maar mijn petje afnemen voor de manier waarop de autoriteiten er hier mee omgaan en alles geregeld hebben, chapeau!
Maar goed, terug naar het huis van Margaret. De heren moesten een lange reis ondernemen om er te komen. Via de tunnel door de Cumbre naar de oostkant en dan over de zuidpunt, Fuencaliente, aan de westkant terug omhoog tot aan het uitzichtspunt El Charco, vanaf waar de boel afgesloten is. Dik een uur rijden. Hier moet je in de rij aansluiten om onder begeleiding van de Guardia Civil door te mogen naar je einddoel. Karel was behoorlijk onder de indruk van wat hij zag. Wij hebben hier regelmatig een laag as, vegen elke dag opnieuw, maar dat is niets vergeleken met wat er daar gevallen is. Hij beschreef het als een wintersportlandschap na een dag sneeuwstorm, maar dan is alles zwart ipv wit. En helaas smelt het niet aan het einde van het winterseizoen. Een paar foto’s om een indruk te geven.
De weg naar Las Manchas, de palmen verdwijnen bijna in het opgewaaide lavazand.
Een ongerept lavazand-landschap op het dak 🥴🥴
Best veel toch, wat er ligt ??
Toch nog even hulp gekregen van een mannetje van de protección civil.
Deze foto verscheen een paar dagen geleden op facebook. Het benzinestation in San Nicolás voor en na de uitbarsting. ‘Wauw’ was de reactie van bijna iedereen. Later bleek dat de foto vanuit een bepaalde hoek genomen is die het erger doet voorkomen dan het is. Karel is eraan voorbij gereden, maar volgens hem was de hoeveelheid lavazand die er werkelijk lag indrukwekkend genoeg.
Er werd ook met man en macht gewerkt aan het aanleggen van een nieuwe waterleiding, die de bananenplantages rondom Puerto Naos van water moeten voorzien, om te voorkomen dat ze sneuvelen. De bestaande leidingen zijn vernietigd door de lavastromen.
Ja en dan over onze beginnende zoektocht naar Finca Paraíso 2.0. Ook hier geen nieuws geen goed nieuws helaas. Onroerend goed op La Palma, tja, het is gelukkig nog geen Nederland, waar overbieden de norm is geworden geloof ik. Maar de prijzen liggen wel erg hoog dus eenvoudig is het niet. We raakten er serieus van in een dip, die we intussen wel weer een beetje te boven zijn na opnieuw 2 dagen therapeutisch vegen. Recht houden die koppen en vooruit blijven kijken. Het komt goed. Maar daarover de volgende keer meer. Genoeg geschreven voor vandaag.
Alweer 3 weken houdt de vulkaan zonder naam La Palma, of beter gezegd het Aridanedal, in zijn greep. Vorige week had ik het helemaal gehad met de constante herrie en de asregen en het zicht op de fonteinen van lava. Veel mensen zeggen dat we zo positief zijn, en dat is ook wel zo, maar soms is dat echt even niet het geval. De redding kwam van onze lieve vrienden Hans en Anky uit Puntagorda. In hun mooie Casa Demetria konden we een paar dagen bijkomen. Wat een verademing daar in het noordwesten. Niks te merken van de vulkaan, alleen op de laatste avond toen de wind draaide een beetje gebrom af en toe op de achtergrond. De natuur is er prachtig en groener dan in het Aridanedal. Tsja, er valt dan ook meer regen. En het leven ging er zijn gewone vredige gang. Karel wilde er wel meteen blijven. We hebben er dan ook een paar percelen grond bekeken.
Toen we terugkwamen, was ik tot rust gekomen en ik pak nu zelfs niet meer elke avond mijn koffertje en tassen in 😉.
De solidariteit en saamhorigheid is echt ongekend op La Palma, mensen huilen en lachen samen en helpen elkaar waar maar mogelijk is. Ook bij de diverse instanties waar we ons intussen gemeld hebben als ‘afectados’ van de vulkaan niets dan medeleven, vriendelijkheid en behulpzaamheid. In de sporthal van Los Llanos is een enorm hulpcentrum ingericht, waar mensen kleding, gebruiksgoederen, eten en drinken kunnen krijgen (veelal geschonken door winkels en bedrijven). En zelfs een goed gesprek met een psycholoog als je er even doorheen zit. We spraken daar een dame uit Venezuela die sinds 6 jaar op La Palma woont. Ze vertelde ons dat haar ouders in Venezuela een welvarende finca hadden met landbouwgronden etc. En dat 10 jaar geleden, toen vriend Chavez, tevens president van deze socialistische heilstaat, op het hoogtepunt van zijn macht was, de hele boel onteigend werd en de familie per direct zonder iets kon vertrekken. ‘Dus ik weet wat verlies is’, zei ze me. Zij is op La Palma een nieuw leven begonnen, ons gaat dat ook lukken.
De sporthal in Los Llanos
Deze week kregen we goed nieuws van de verzekering, dwz van het ‘consorcio de compensación de seguros’. Dit is een soort calamiteitenfonds dat in geval van natuurrampen de verzekering overneemt. Het consortium gaat uitbetalen. En snel ook, een gedeelte hebben we al ontvangen. Ongekend, we hielden rekening met een maandenlange procedure, niet dus. Dit feit, samen met het gegeven dat we vanaf januari een huurhuis gevonden hebben waar we langere tijd kunnen blijven, heeft mij veel rust gegeven. Nu kunnen we echt vooruit gaan kijken en zijn we ons aan het beraden waar we zouden willen gaan wonen.
Karel wil eigenlijk overal wel wonen. Zodra hij iets leuks te koop ziet zegt hij ‘daar gaan we naar toe’, al is het in Garafía, het hoge, lege noorden van La Palma. Dat gaat mij te ver, letterlijk en figuurlijk. Voor mij geldt dat ik toch het liefste in het Aridanedal zou blijven, ben erg gehecht aan Los Llanos en omgeving, maar de mogelijkheden hier zijn door de vulkaanuitbarsting wel drastisch beperkt.
Los van het feit dat heel veel huizen onder de lavastroom verdwenen zijn, is het hele zuidwestelijke deel dat achter de ‘frontlinie’ ligt, zo goed als onbereikbaar geworden. Alle doorgaande wegen zijn door meters lava geblokkeerd. Om naar Puerto Naos, Las Manchas of Fuencaliente te kunnen, moet je nu via de tunnel naar de oostkant en dan om de hele zuidpunt heen terug omhoog rijden. Een ritje van ik schat zo’n 1½ uur. Wat voorheen 10-15 minuten was. De mensen die daar hun huis hebben zijn daardoor ook behoorlijk in de aap gelogeerd. Zeker zal er een oplossing komen voor de ontsluitingswegen, maar wanneer? Zo eenvoudig is dat ook weer niet.
Los daarvan hebben we niet zoveel trek meer om op de flanken van de Cumbre Vieja te blijven. Statistisch gezien zullen we nu weliswaar nooit meer een uitbarsting meemaken, maar we gokken het er toch maar niet op. Dus richten we onze blik op de streek direct rondom Los Llanos en El Paso (maar daar is het al behoorlijk vol), op Tijarafe, Puntagorda dus (ook al vind ik dat wel erg ver weg) en ook het gebied Santa Cruz-Puntallana wijzen we niet bij voorbaat af.
Volgende week hebben we al een paar afspraken staan met makelaars. We moeten het ijzer smeden als het heet is (heet is het in ieder geval hier 🥵😊) want we zullen zeker niet de enigen zijn die op zoek gaan. Maar ergens creëren we een Finca Paraíso 2.0 !
Karel rijdt de hele dag heen en weer met volle samuros (zo heten die rubberen manden hier) met lavazand/as. Hij heeft er zo’n 47 weggereden, à 40 kg per stuk. En er zullen er waarschijnlijk nog vele volgen, als de uitbarsting nog lang aanhoudt. Langs de weg staan containers waarin we het spul kunnen deponeren.
Vannacht is de noordelijke kraterwand ingestort, waardoor een nieuwe lavastroom ontstaan is. Deze lavarivier heeft het bedrijventerrein niet ver van ons oude huis vandaan bereikt. Slecht nieuws voor een aantal vrienden die daar vlak onder wonen.
En de lavastroom die in zee valt, heeft zich gesplitst. Dat is slecht nieuws voor een van onze favoriete kiosko’s aan de kust, Los Guirres. Die ligt precies tussen de 2 tongen in en is dus helaas niet meer bereikbaar. Wederom triest voor alles en iedereen.
Op het moment dat ik dit schrijf, zaterdagavond om 20h30, gaat het monster alweer een tijdje verschrikkelijk tekeer en ik lees net dat de noordkant van de krater verder is ingestort. 😰 Misschien de spullen toch maar weer een beetje bij elkaar leggen …..
Intussen is de vulkaan zonder naam, het monster, zoals hij hier genoemd wordt, al bijna 2 weken onafgebroken lava aan het uitbraken. Behalve afgelopen maandag, toen hadden we opeens een dag van volkomen stilte. Niks meer te horen en geen rook meer uit de krater. Zou dit het dan zijn, vroegen we ons af. Maar meteen al werd deze hoop door de deskundigen de grond in geboord. Het monster was zich aan het opladen voor nieuwe erupties. En jawel, om een uur of zeven ’s avonds begon het gerommel weer en toen we naar bed gingen hadden we vanuit het slaapkamerraam weer het inmiddels bijna vertrouwde beeld van een vuurspuwende berg. Het donderende geluid dat we continue horen, daar zijn we ook al bijna aan gewend, we verblikken of verblozen er niet meer van. Wel moet ik elke nacht als ik wakker word (en dat is, alhoewel we intussen echt wel beter slapen, toch altijd nog best wel vaak) en hem weer hoor, even naar het raam lopen om te kijken. Gaat het wel goed daar, stroomt de lava echt niet deze richting op?? Als we gaan slapen leggen we al onze spullen in de koffertjes en stoppen we de laptop in de rugzak. Ik weet inmiddels uit de ervaring van vorige week vrijdag dat als je de opdracht krijgt om je huis te verlaten, je dat ook gewoon zo snel mogelijk wilt doen en je jezelf geen tijd meer gunt om nog even rustig je spullen bij elkaar te zoeken. Het woord ‘thuis’ gebruik ik alleen nog maar tussen aanhalingstekens. Wanneer zouden we dat weer hebben? Geluk bij een ongeluk is wel dat wij daardoor bij een evacuatie niet zo heel erg meer hoeven na te denken, alles past immers in onze koffertjes en een paar papieren zakken.
Sinds gisteren is er weer een nieuwe colada, lavastroom, bijgekomen. Wat noordelijker dan de al aanwezige stromen, waardoor opnieuw diverse vrienden van ons in spanning zitten of hun huis het gaat redden. Die spanning hebben wij in ieder geval niet meer. Opnieuw zeg ik het, elk nadeel heb zijn voordeel.
Het getroffen gebied. Onzettend veel huizen en gebouwen zijn vernietigd, maar zo op de kaart bezien is het helemaal niet eens zo’n heel groot gebied. Vette pech dat het net boven ons hoofd gebeurde.
De afgelopen dagen hadden we al een paar keer last van een asregen. Vandaag was dat veranderd in een regen van kleine stukjes lavagesteente, als hagel. Alles zat onder en als je even buiten liep zonder hoed of pet, dan zaten je haren meteen vol. Karel veegt en veegt en veegt. En een paar uur later ligt het weer vol. Op dit moment, vrijdagavond om 17h45, is de hagelbui opgehouden. Dus meteen is Karel weer aan het vegen gegaan. Kijken hoe het er morgenochtend weer uit ziet.
Los Llanos, vandaag een zwarte stad.
Vegen, vegen, vegen.
Zicht op het einde is er dus nog niet. Maar toch gaan we weer voorzichtig vooruitkijken. Regeren is vooruitzien tenslotte. We willen gaan kijken naar een bouwperceel. Gisteren waren we bij een makelaar en hebben we al gemerkt dat dat nog niet zal meevallen. En misschien gaat het ook niet lukken, maar onze blik is in ieder geval van die blanco pagina af, die we steeds maar voor ons zagen. Veel praten met vrienden en gezamenlijk brainstormen helpt ook, we gaan ‘adelante’.
Nieuw land wordt gevormd in de oceaan.
Het contrast tussen de witte wolkenwaterval, waar La Palma om bekend staat, en de zwarte rook uitspugende vulkaan.
En dan ook hier nog even het bericht dat we vandaag op Facebook en op de pagina van de steunactie plaatsten:
In de afgelopen dagen heeft de lavastroom zich verhevigd, zijn er nieuwe stromen bijgekomen, de brandende massa stort zich inmiddels in zee, is het gebied dat onder de lava ligt steeds groter geworden en houden de asregens aan ……
Veel redenen om de moed te verliezen. Maar dat is geen optie. Als de vulkaanellende achter de rug is, kijken wijzelf, La Palma en alle bewoners weer vooruit. Het overweldigende succes van de fundraising actie, de vele donaties en het medeleven van jullie allen, ook van heel veel mensen die we niet eens persoonlijk kennen, raakt ons enorm en geeft kracht om positief te blijven. Het is onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken, dus daarom op deze manier. Dank, dank, dank. Gracias, gracias, gracias. Un abrazo fuerte van Karel & Marja
Our website uses cookies to help provide you with the best experience we can. By continuing to browse the site, you are agreeing to our use of cookies. Find out more. AccepterenMeer informatie
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
