La Bestía heeft zijn laatste adem uitgeblazen. Na 10 dagen van inactiviteit is de eruptie nu officieel als beëindigd verklaard. We hoeven zijn stinkende adem niet meer te ruiken, zijn humeurige gegrom niet meer te horen en zijn trillende gestampvoet niet meer te voelen. De vulkaan zonder naam heeft eindelijk de handdoek in de ring geworpen.
Hij heeft La Palma en haar bewoners opgezadeld met een spoor van vernietiging. Onze harten breken elke keer weer bij het zien van de gigantische zwarte, tot nu toe nog rokende, vlakte waar tot voor 3 maanden zoveel mooie huizen stonden, waar het dorpje Todoque met haar kerkje en de gezellige bar Timaba lag en het kleine bedrijventerrein van Los Llanos. Een gigantisch litteken in de vallei van de Aridane dat voor altijd zal herinneren aan het onvoorstelbare dat gebeurd is.
Hoewel het zeker niet zonder slag of stoot zal gaan, gaat La Palma beginnen aan de wederopbouw. Morgen wordt al gestart met het verwijderen van de lava van het kruispunt in La Laguna. En er wordt druk gewerkt aan het verwijderen van de as in het geëvacueerde gebied ten zuiden van de vulkaan. Een in onze ogen bijna onmogelijke opgave als je ziet dat de huizen soms tot aan het dak in de as staan. Hoe gaan de bewoners daar hun huizen aantreffen zodra ze er weer naar toe kunnen?
Wijzelf gaan in de eerste week van januari verkassen naar een huurwoning, onze vriendin in wier huis we tot nu toe gewoond hebben, komt dan terug naar La Palma. We zijn haar oneindig dankbaar dat we al die tijd in haar huis mochten verblijven. Ons verblijf in het huurhuis zal naar alle waarschijnlijkheid maar van korte duur zijn. En verder zeggen we op dit moment lekker nog niks, je moet de goden niet verzoeken tenslotte 😉. Een goede jaarwisseling voor iedereen, dat 2022 in alle opzichten een beter jaar mag worden.
Een paar Bestía-feiten op een rijtje:
De uitbarsting begon op zondag 19 september om 14h30 in het gebied ‘Cabeza de Vaca’, gelegen in een rechte lijn boven ons huis.
De uitbarsting eindigde op maandag 13 december om 22h20.
Hij duurde 85 dagen en 8 uur en was daarmee de langst durende, krachtigste en meest vernietigende uitbarsting in de geschiedenis van La Palma.
De nieuw ontstane vulkaan is ongeveer 200 meter hoog en heeft 6 kraters
Er is meer dan 200 miljoen kubieke meter lava uitgestoten.
Meer dan 1200 hectare land is onder de lava verdwenen.
De lava is op sommige plaatsen 70 meter dik (onder andere in El Paraíso, het gebied waar ons huis gestaan heeft) en heeft een gemiddelde dikte van 12 meter
De vulkaan heeft behalve genomen ook gegeven, er is 48 hectare nieuw land bijgekomen.
Er zijn 9090 aardbevingen gelocaliseerd.
76 km wegen zijn verdwenen.
Er zijn 1628 gebouwen bedolven, waarvan 1300 woonhuizen.
Onze lieve Max is voor altijd bedolven onder zo’n 70 meter lava. Karel had een palm geplant naast zijn graf. In onze naïviteit hoopten we, toen ons huis en de appartementen al door de lava bedolven waren maar het stukje tuin waar zijn graf lag er nog was, dat ‘de palm van Max’ over een jaar of 20 fier boven de lava zou uitsteken. Maar een week of twee later was ook die hoop vervlogen.
Over 10 jaar zullen we wellicht zeggen, ‘De uitbarsting van de Cumbre Vieja in 2021? Wij waren erbij!’. Maar vooralsnog beschouwen we het als een wel zeer twijfelachtige eer die we liever aan ons voorbij hadden laten gaan.
foto van Involcan, het vulkanologisch instituut op de Canarische Eilanden
Ja. Zomaar opeens. Afgelopen maandagmiddag. En nog steeds.
Zondag werden we rond 13 uur nog opgeschrikt de een opeens vreselijk veel lawaai makende vulkaan die een enorme aswolk kilometers hoog de lucht in wierp. Wat is het kreng nu weer aan het doen? Volgens een vriendin zou het eiland spoedig uit elkaar ploffen. Nou ja, berustten wij, als we dan toch gaan, dan maar met z’n allen. Maar een uur later was hij weer een stuk rustiger. Tot in de nacht van zondag op maandag, toen begonnen de explosies weer, met drukgolven die de ramen en deuren deden rammelen in hun sponningen.
De aswolk van 5 km hoog was te zien vanaf de andere eilanden.
Maar op maandag einde van de middag werd het opeens rustig. Echt rustig. Wel viel er gedurende de nacht nog wat asregen, waardoor we de dinsdag weer grotendeels vegend hebben doorgebracht, maar verder bleef het ongewoon stil. Zouden dit dan de laatste stuiptrekkingen zijn geweest voordat hij zijn laatste adem uitblaast?? Woensdagochtend werden we wakker en was de hemel voor het eerst sinds 19 september weer helder, met zicht zoals we het bijna vergeten waren.
De vulkaan die zich in 3 maanden tijd opgebouwd heeft. In ruste. Op sterven na dood??
Maar volgens de wetenschappers mogen we niet te vroeg juichen. Pas als de vulkaan 10 dagen in ruste gebleven is, kan er gesteld worden dat hij gestopt is. En dat is op 23 december. Op het moment dat ik dit schrijf, zijn wij onderweg naar Nederland. De vulkaan begon toen we in Nederland waren, laat hem dan ook ophouden als we in Nederland zijn. Een mooier kerstcadeau kunnen we hier op La Palma niet krijgen.
Hij weet het zelf ook niet geloof ik, of hij door zal gaan of toch maar ophouden. Is hij inmiddels verworden tot een oudje zonder tanden, zoals medeblogger Siepko hem deze week noemde, of heeft hij deze belediging persoonlijk opgenomen en besloten ons nog eens een poepie te laten ruiken? De afgelopen week werd er serieus gedacht dat de vulkaan aan het einde van zijn levensdagen begon te komen. De seismische activiteit nam aanzienlijk af en ook de uitstoot van SO2 vertoonde een constant dalende tendens. De wetenschappers waren er bijna uit, hij is op zijn retour. Helaas heeft ‘la bestía’ zich kennelijk bedacht en gaat hij toch nog even door met ‘eilandje pesten’, want op woensdag was er opeens een hevige opleving van het aantal aardbevingen. De ene na de andere was duidelijk voelbaar, het bleek de heftigste magma-activiteit die gemeten is sinds het begin van de uitbarsting. ‘s Avonds begon de vulkaan significant meer lawaai te maken en stroomde de lava ook over de noordelijke coladas opnieuw rijkelijk. Wederom angstige momenten voor vrienden van ons, wier huis zich tot nu toe staande heeft gehouden in het lavageweld, maar wat zomaar kan veranderen als hij besluit om serieus verder te gaan aan de noordkant. En zo houdt de vulkaan het eiland in een wurggreep. We zitten in een impasse, althans zo voelt het voor ons. Het leven staat toch een soort van stil, ook al kijken we vooruit en zijn we aan het zoeken naar nieuwe mogelijkheden. We hebben het gevoel dat het echte leven pas door kan gaan als de vulkaan gestopt is.
De overheden lijken niet helemaal te weten hoe de zaken aan te pakken wat betreft de hulp aan de getroffenen. Een paar weken geleden hebben we ons als ‘afectados’ in laten schrijven bij de Casa Massieu in Argual. Op de begane grond, in het kantoor van de Gobierno de Canarias. Je moest hiervoor formulieren downloaden van internet, die invullen en dan telefonisch een ‘cita previa’ – een afspraak maken om de boel in te leveren. We hadden de afspraak op een donderdagavond om 18h40. Toen we daar keurig op tijd aankwamen stond er een lange rij voor de deur. We vroegen aan de andere wachtenden of zij ook allemaal kwamen voor de inschrijving. Ja dat was het geval en de wachttijd bedroeg zo’n 2 uur, werd ons verteld. Waarop het humeur van Karel meteen al het kookpunt naderde. We moesten ons melden bij een ‘chico’ in de hal en hij bevestigde dat er ‘enige vertraging’ was. Karel wilde dan een nieuwe afspraak maken voor een andere dag, ‘want ik ga hier echt geen 2 uur staan wachten’. De chico zei heel voorzichtig, terwijl hij alvast zekerheidshalve een paar stappen achteruit deed, dat het op een andere dag waarschijnlijk niet veel anders zou zijn. Mopper mopper, grom, grom, ‘ik ga naar huis’ zei Karel, ‘ik ben gekke Henkie toch niet!’. ‘Ik ben hier nu en ik blijf’ zei ik. ‘Ga dan maar weg en dan bel ik wel als je me moet komen ophalen’. Maar zo werkt het niet, je moet je persoonlijk inschrijven. Inmiddels waren er vrienden aangekomen die een afspraak 10 minuten na ons hadden, waardoor de aandacht van Karel afgeleid werd en we dus toch maar bleven staan. Uiteindelijk waren we na 40 minuten aan de beurt. Dat viel mee zeg! Al snel werd ons duidelijk waarom de boel zo gigantisch uitliep. Er werd voor elke afspraak 10 minuten uitgetrokken. Of je nou met 1 of 2 personen of een heel gezin kwam. Bovendien werd tijdens het maken van de telefonische afspraak gezegd dat je alle formulieren correct ingevuld mee moest nemen en dat je, als je hiermee een probleem had, telefonisch tevoren hulp kon vragen. Anders werd je teruggestuurd en moest je een nieuwe afspraak maken. Maar, vriendelijk als de Palmero’s van nature zijn, gebeurde dit natuurlijk niet. Lang niet iedereen had zijn formulieren goed ingevuld, sommigen kwamen zelfs met niet ingevulde formulieren. En iedereen werd heel geduldig door de medewerkers geholpen met het invullen van de documenten. Lief, maar dan loopt het schema natuurlijk gigantisch uit. Afijn, uiteindelijk is het gelukt (ik moet tot mijn schaamte bekennen dat er ook op ons formulier iets niet helemaal goed was ingevuld en we toen toch wel heel blij waren dat we niet teruggestuurd werden) en kregen we een ‘justificante’ dat we officiële vulkaanslachtoffers zijn.
Het verhaal was, dat je je hier éénmalig moest inschrijven voor alle vormen van hulp die er zouden komen. Later zou er dan opnieuw contact met ons opgenomen worden, omdat op dat moment er eigenlijk nog niks duidelijk was. Prettig geregeld, leek ons.
Echter een week later hoorden we bij toeval van anderen dat je je ook op de 1e verdieping van de Casa Massieu moet inschrijven, in het oficina van de Gobierno de España. Voor de hulp die van de Spaanse staat komt. Dat andere was alleen voor de hulp van de Canarische overheid 😤😤. Maar hiervoor hoefde je geen afspraak te maken, dus wij opnieuw erheen. Inderdaad geen afspraak nodig en we hoefden niet lang te wachten. We kregen weer een aantal formulieren mee om in te vullen, eigenlijk zo’n beetje dezelfde als die van een week eerder, met de opdracht daarna terug te komen met een flink aantal bijlagen erbij. Alles bij elkaar gezocht en dag later terug en alles ingeleverd. Vervolgens kregen we een telefoontje. Van de ‘trabajadores social’ – maatschappelijk werkers van de Cabildo de la Palma, de eilandregering. Of we op 18 november om 9 uur naar de Casa Massieu wilden komen voor een ‘entrevista’, een onderhoud. Een dag later kregen we een telefoontje voor dezelfde vraag en de dag daarop nog een keer. Beide keren geduldig uitgelegd dat we al een afspraak hadden. De auto kende de weg inmiddels uit zijn hoofd. Nu hoefden we geen formulieren in te vullen maar typte de dame onze antwoorden meteen in op een laptop. Wederom zo’n beetje dezelfde vragen aangevuld met de vraag of we misschien psychologische bijstand nodig hadden en of we in aanmerking wilden komen voor de noodwoningen die (ooit) gebouwd gaan worden. Nee, dat was niet nodig, waarna het gesprek afgesloten werd.
Eenmaal ‘thuis’ ging de telefoon. Een trabajadora social, of we al bij de Casa Massieu geweest waren …… Ja, vanochtend en u bent eerlijk gezegd de vierde die erover belt. Waarop ze heel omstandig uitlegde dat ze met verschillende lijsten werken (je meent het) en zeker willen zijn dat ze niemand vergeten. Daarom maar liever 4x bellen dan helemaal niet. Daar was geen speld tussen te krijgen. En omdat ook zij weer zo ontzettend aardig was, verbeet ik mijn intussen toch opgekomen lichtelijke irritatie en zei dat ze helemaal gelijk had, en dagge bedaankt zijt da witte (mijn Brabantse afkomst laat zich soms niet onderdrukken). Wel heeft ze ons verzekerd dat we ons nu écht nergens meer hoeven te registreren……
Deze keer geen foto’s van de vulkaan heb ik besloten, ze zijn uiteindelijk toch bijna allemaal hetzelfde. Dan maar een paar plaatjes van Casa Massieu, waar onze onvolprezen regeringen kantoor houden. Ik moet toegeven, het is een prachtig gerestaureerd Canarisch pand, met schitterende tea-houten balkons en trappenhuizen. Het was een genot om er zo vaak te mogen vertoeven!
Prachtig pand toch!
Tea hout komt uit de kernen van Canarische dennen. Is heel hard, daardoor bijna onverwoestbaar en bijzonder mooi. Het is bijna niet meer te krijgen en dus erg duur.
De afgelopen week hield de vulkaan zich redelijk rustig, we hoorden hem bijna niet meer. Ook het aantal aardschokken nam af en de SO2 uitstoot werd een klein beetje minder. Reden voor de specialisten om héél voorzichtig aan te kondigen dat dit wellicht, heel misschien, signalen zijn dat de vulkaan langzaamaan richting het einde van zijn krachten gaat. Maar deze berichten worden intussen ook alweer tegengesproken. We durven op niks te hopen, nemen alles voor kennisgeving aan en gaan het zien. Gisteravond liet hij overigens weer flink van zich horen, explosies, rammelende ramen en deuren en er was ook nog een behoorlijke aardschok. Vandaag waait er een keiharde wind door het Aridanedal, waardoor het overvloedige lavazand (Zo noem ik het, ook al wordt het hier ‘cenizas’, as, genoemd. As geeft af volgens mij en dit is precies hetzelfde spul als op het strand ligt, dus zand in mijn optiek) opwaait en je eigenlijk niet buiten kunt zijn zonder je ogen, mond, haren, kleren vol te krijgen. Zucht, maar ook dit gaat weer over.
Afgelopen maandag was het 1 november, el Día de Todos los Santos, allerheiligen. De dag waarop men bloemen legt bij de graven van dierbare overledenen. Alleen wat doe je als de begraafplaats er zo uitziet:
Dit is de begraafplaats van Las Manchas, ook die van Tazacorte is niet toegankelijk vanwege de vulkaan, dus was er geen mogelijkheid om je geliefden te gedenken. In plaats daarvan heeft een helicopter bloemen uitgestrooid over de begraafplaatsen en was er op de Plaza de España in Los Llanos een gedenkplek ingericht waar bloemen neergelegd konden worden en waar stemmige muziek speelde. Een mooi gebaar vond ik het.
Dit soort beelden zien we nog steeds bijna elke avond vanuit de achtertuin.
Verder vullen we onze tijd met het zoeken naar een nieuw ‘thuis’ met verhuurmogelijkheden. Even een update. Het liefst willen we op La Palma blijven, zoals ik al eerder schreef. Of dat lukt is nog maar de vraag. Er is weinig te koop en de prijzen zijn, zeker aan de westkant van het eiland, erg hoog. We hebben in Tijarafe iets gezien wat we allebei mooi vinden, maar de prijs is outrageous. Bovendien bleek, toen we bij het Registro de la Propiedad een ‘nota simple’ opvroegen, waarin je kunt terugvinden hoe het onroerend goed in de escritura, de akte, omschreven staat en of er gekke condities gelden, dat de werkelijkheid niet helemaal overeenkomt met de escritura. Nu is dit op La Palma in het geheel niet zo raar, komt heel vaak voor, maar je kunt het beter weten vóórdat je koopt, dan wanneer je al gekocht hebt en wellicht met een onverwacht probleem komt te zitten. Ook hebben we aan de oostkant van het eiland een huis bezocht en gaan we de komende week daar nog 2 panden bezichtigen.
En met in ons achterhoofd de vraag ‘Wat als het hier niet lukt??’ zijn we ook voorzichtig aan het kijken naar de mogelijkheden op het Spaanse vasteland. Maar ja, dat klimaat daar hè. In de zomer regelmatig snoeiheet en in de winter eigenlijk niet altijd fijn. Of terug naar Frankrijk en iets met gîtes kopen. Daar is het in ieder geval over het algemeen niet snoeiheet in de zomer. Hoewel, met de klimaatverandering … En dan gaan we in de winter 5 maanden naar La Palma. Duitse vrienden, die ook hun huis verloren hebben, vertelden gisteren dat ze in Costa Rica gaan kijken, daar krijg je héél veel huis voor je geld en het land is het meest stabiele in Midden-Amerika (volgens hen). Karel bleef trouw aan zichzelf en was meteen enthousiast. ‘Daar gaan we ook kijken, want Spaans spreken we nu toch al bijna en verder spreken ze daar ook heel goed Engels’. Ik bleef eveneens trouw aan mezelf en zei meteen ‘no way’. Ik ga niet in een of andere ‘gated community’ in de jungle ver van Europa zitten. Bovendien is Costa Rica ook hartstikke vulkanisch! Dat argument kwam aan. En deze week las ik dat er bij Girona in Catalonië ook vulkanen zijn en dat er daar meer meetstations worden geïnstalleerd. En de Eiffel in Duitsland is vulkanisch, evenals de Auvergne in Frankrijk. Hoewel deze vulkanen allemaal al tienduizenden jaren slapen, zou het toch zomaar kunnen dat de prins voorbijkomt en ze wakker kust.
In Californië, Australië, Zuid-Frankrijk enzovoort moet je héél goed uitkijken want daar brandt het elke zomer verschrikkelijk. In Nederland langs de grote rivieren kan je huis zomaar onder water komen te staan, sowieso moet je in Nederland natuurlijk helemaal niet zijn, want binnen afzienbare tijd verdrinkt het hele land.
Goed beschouwd is het eigenlijk levensgevaarlijk op de halve aardbol. En daar komt nog bij dat we tóch al ten dode opgeschreven zijn, want we zijn gevaccineerd. Nee, niet vanwege de prik tegen bof, mazelen, rode hond, DKTP of al die prikken voor als je naar een ver land op vakantie gaat, die iedereen gewillig laat zetten, maar tegen Covid. Want, zo vertelde een tweetal dames me een paar maanden geleden toen ik in de winkel van mijn vriendin stond, binnen 2 jaar is 50% van de gevaccineerden dood en over 5 jaar alle gevaccineerden. Zo zeg, daar was ik even heel erg van ondersteboven, ik heb ze aangeraden om dan toch vooral een nieuwe bikini te kopen, zij hadden immers nog een heel leven voor zich. Misschien dan toch maar gewoon gaan feestvieren en het geld erdoorheen jassen, zo lang het nog kan??
Goed, ik ga maar stoppen voor vandaag, want er komt niet veel zinnigs meer uit. Ik wil maar zeggen dat de zoektocht naar een ander huis nog niet opschiet.
Our website uses cookies to help provide you with the best experience we can. By continuing to browse the site, you are agreeing to our use of cookies. Find out more. AccepterenMeer informatie
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
